7.

Przez miesiąc niewiele się zmienia. Eian nie jest już na mnie zły, a Alex nadal traktuje mnie jak znajomą. Lali wczoraj wróciła do siebie, ale spotkamy się na moim ślubie.

Szykuję się do ślubu w swoim domu, a Rydel, Court i Vanni mi pomagają.

- Śliczna jesteś. Wszystko się ułoży. Z prędkością miłości. - Ryd przytula mnie.

- Siostra gotowa? - Brandon zagląda do domu.

- Tak. - odpieram i wychodzę z nim pod ramię. Jest moim świadkiem.

Przed kościołem odnajduję wzrokiem Lali, która flirtuje z Alexem. Zaciskam oczy, aby się nie rozpłakać. Nadal go kocham, choć myślałam, że obdarzyłam tym uczuciem Eiana.

- Cześć. - podchodzę do nich i witam się.

- O, cześć. Ślicznie Ci w białym. - Lex uśmiecha się i poprawia jeden z tiuli mojej sukienki.

- Dzięki. - uśmiecham się lekko.

- Idę zobaczyć czy wszystko gotowe. - Lali odchodzi na bok.

Zostajemy sami.

- Życzę szczęścia. Mam nadzieję, że Wam wyjdzie... - zaczyna.

- Czas na życzenia jeszcze będzie. - przerywam mu.

- Nie Savannah. Jadę zaraz do Chicago. Nie umiem na to patrzeć. - odpiera i odwraca wzrok.

- Wiesz... Dla mnie to też nie jest łatwe. Okłamuję rodzinę McNeely'ego. Próbuję Cię nie kochać. Ale to niemożliwe! - wybucham. Nie chcę dluzej trzymać tych słów w sobie. - Alex... - chwytam jego dłoń. - To, co było między nami, nigdy nie wygasło. Nic, co dzieje się z prędkością miłości nie kończy się od tak. Wiem, że mnie kochasz i wiem, że ja kocham Ciebie. A nasze dziecko będzie szczęśliwe tylko jeśli będzie miało tatę obok... - patrzę mu prosto w oczy.

- Co Ty powiedziałaś? - matka Eiana podchodzi do nas. - To nie jest dziecko mojego syna? - spogląda na mnie z wyrzutem. - Zdradzasz go! - wymierza mi siarczysty policzek.

- Dość! Nie będziesz jej bić. - Alex staje przede mną i osłabia mnie plecami. - Eian, wykorzystał fakt, że się nieco posprzeczaliśmy i poprosił ją o małą przysługę. Nie wiedział wtedy o tym, że Savannah jest w ciąży. Wszystko wyszło jak wyszło, ale niech pani zobaczy. On nigdy jej nie kochał, za to dobrze dogaduje się z jej kuzynką, Lali. - wskazuje na parę za nią.

- Ale... Wesele... To wszystko... Opłacone... - siada na ławce. Widzę, że jest jej wstyd. - Przepraszam słonko. - zwraca się do mnie.

- Wszystko dobrze. I niech się pani nie martwi. Wydatek się nie zmarnuje. - spoglądam na Alexa z uśmiechem na ustach. - Ja i Lex się pobierzemy.

- Naprawdę? Jesteś cudowna. - Flagstad obejmuje mnie i czule całuje.

- Naprawdę. I jeszcze jedno, pani McNeely. Dziękuję za wszystko. - przytulam ją.

Chwilę później stajemy na ślubnym kobiercu. Jestem szczęśliwa, że odzyskałam Alexa.